ਨਿਹਾਲ ਕੌਰ -ਸੁਖਦੀਪ ਕੌਰ ਥਿੰਦ -ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ -2

2.

                   ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਦੂਰੋਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲੱਗਦੀ ਭੂਆ ਆ ਗਈ। ਉਹ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਪਿਉ ਦੀ ਮੌਤ ਪਿੱਛੋਂ ਦੁਬਾਰਾ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰਨ ਲਈ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਭੋਗ 'ਤੇ ਆਈ ਹੋਈ ਹਫ਼ਤਾ ਸਾਰਾ ਲਾ ਗਈ ਸੀ।   ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਆਪਣੀ ਭੂਆ ਨੂੰ ਆਈ ਦੇਖਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਪਿਤਾ ਦੇ ਅਫਸੋਸ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਭੂਆ ਨੇ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੇ ਹੋਏ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ-

"ਮੈਂ ਕਦੇ ਥੋਡਾ ਫਿਕਰ ਨੀਂ ਕਰਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਘਟਦਾ ਆ। ਤੂੰ 'ਕੱਲਾ ਕਿਵੇਂ ਏਡੇ ਵੱਡੇ ਘਰ 'ਚ ਰਹੇਂਗਾ? ਐਤਕੀਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਜ਼ਰੂਰ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਦਾ ਜੁਗਾੜ ਕਰ ਕੇ ਜਾਣਾ ਏ। ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਦੇ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਮਰੇ ਹੋਏ ਨੇ। ਉਹਦੀ ਮੁਟਿਆਰ ਭੈਣ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਰਹਿੰਦੀ ਏ। ਉਹਦੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਸਾਡੇ ਉੱਤੇ ਆ। ਉਹ ਤਾਂ ਏਨੀ ਸਿਆਣੀ ਤੇ ਸੁਚੱਜੀ ਕੁੜੀ ਆ ਬਈ ਜੇ ਦੀਵਾ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਲੱਭਣ ਤੁਰੀਏ ਤਾਂ ਵੀ ਨੀ ਲੱਭ ਸਕਦੀ। ਪਰ ਵਿਚਾਰੇ ਘਰੋਂ ਕੁਝ ਠੀਕ ਠਾਕ ਹੀ ਨੇ। ਦੇਣ-ਲੈਣ ਲਈ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨੀਂ ਬੱਸ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਹੀ ਐ। ਕੁੜੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਗੱਲੋਂ ਨਿੰਦਣ ਵਾਲ਼ੀ ਨਹੀਂ। ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਵਦੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ।" ਭੂਆ ਇੱਕੋ ਸਾਹ ਵਿੱਚ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਕਹਿ ਗਈ, ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਭੂਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ- ਦੇਖੋ ਭੂਆ ਜੀ! ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਜਾਣਦੇ ਈ ਓ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਦੀ ਘਰਆਲੀ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਆ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸੱਚ ਪੁਛੋ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਦੇ ਨਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਡਰਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਸਿਆਣੀ ਤੇ ਵੱਡਿਆਂ ਦਾ ਆਦਰ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ। ਰਹੀ ਗੱਲ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਦੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਕੱਪੜਿਆਂ 'ਚ ਹੀ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਐ। ਇਹ ਜੋ ਕੁਸ਼ ਵੀ ਘਰ 'ਚ ਹੈ ,ਉਹ ਅਸੀਂ ਓਈ ਵਰਤਣਾ ਵਾ। ਜੇ ਏਸ ਘਰੇ ਸਿਆਣੀ ਕੁੜੀ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬਰਕਤਾਂ ਈ ਹੋ ਜਾਣੀਆਂ ਨੇ।"  ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਆਪਣੀ ਭੂਆ ਨਾਲ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ। ਉਸਨੂੰ ਏਨੀ ਜਲਦੀ ਇਸ ਫੈਸਲੇ ਲਈ ਹਾਂ ਕਰਨ ਵਿਚ ਝਿਜਕ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ 'ਦੁੱਧ ਦੇ ਸੜੇ ਲੱਸੀ ਵੀ ਫੂਕਾਂ ਮਾਰ-ਮਾਰ ਪੀਂਦੇ ਨੇ' ਉਸੇ ਤਰਾਂ ਅੰਦਰੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਹੀ ਝਗੜਾਲੂ ਤੇ ਕਠੋਰ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
             ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਭੂਆ ਨੂੰ ਕਿਹਾ- "ਭੂਆ ਜੀ..ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦਿਆ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਾਂਗਾ। ਹੋ ਸਕਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ਼ ਭੇਜਾਂਗਾ। ਜੇਕਰ ਸਹੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਿਭਾਉਣ ਵਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ਼ ਸਹਿਮਤ ਹੋਵਾਂਗਾ। ਆਪਾਂ 'ਝੱਟ ਮੰਗਣੀ ਤੇ ਪੱਟ ਵਿਆਹ' ਵਾਲ਼ੀ  ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਏ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਇਸ ਇਕਲਾਪੇ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆਇਆ ਪਿਆਂ ਵਾਂ। "
             ਭੂਆ ਦੋ-ਚਾਰ ਦਿਨ ਬਾਅਦ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਗਈ। ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਨੂੰਹ-ਪੁੱਤ ਨਾਲ਼ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਬਾਰੇ ਸਲਾਹ-ਮਸ਼ਵਰਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਸੁਣਕੇ ਬੜੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ। ਅੰਨਾ ਕੀ ਭਾਲੇ ਦੋ ਅੱਖਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਰੱਬ ਨੇ ਘਰੇ ਬੈਠੇ ਬਿਠਾਇਆਂ ਨੂੰ ਏਹੋ ਜਿਹਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਜਾ ਕੇ ਕੁੜੀ ਮੌਜਾਂ ਕਰੇਗੀ, ਨਾ ਕੋਈ ਰਿੜਕ ਤੇ ਨਾ ਕੋਈ ਝਿੜਕ ਹੋਵੇਗੀ। ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਵਿਚਾਰੀ ਵਕਤ ਦੀ ਮਾਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਵੇ ,ਉਹਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਿਆਂ- ਸੁੰਦਿਆਂ ਵੀ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਬੁਰੇ ਹਾਲ ਹੋਏ ਪਏ ਹਨ। ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਵੀ ਨਿਰੀ ਗੁਣਾਂ ਦੀ ਗੁਠਲੀ ਸੀ। ਰੱਬ ਨੇ ਅਕਲ ਤੇ ਸ਼ਕਲ ਦੋਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਦਿੱਤੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਗ਼ਰੀਬ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸੁਹੱਪਣ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਭਰਪੂਰ ਖਜ਼ਾਨਾ ਭਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹਦੀਆਂ ਉਹੀ ਜਾਣੇ। ਨਾਲੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਧੁਰ ਦਰਗਾਹੋਂ ਈ ਬਣ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ। ਬੰਦੇ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰੇ ਵਿਚੋਲਗਿਰੀ ਲਈ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਤਾਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਧੁਰੋਂ ਈ ਗੰਢ ਕੇ ਭੇਜਦਾ ਹੈ।
            ਦਿਆ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਬਚਨ ਕੌਰ ਦੋਵੇਂ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਭੂਆ ਦੇ ਪਿੰਡ ਚਲੇ ਗਏ। ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਝੱਟ ਰਿਸ਼ਤੇ ਲਈ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਰਾਤ ਉਥੇ ਹੀ ਰਹੇ, ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਪਿੰਡ ਆ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੁੜੀ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸਿਆਣੀ ਤੇ ਸੁਹਣੀ ਆ। ਬੜੇ ਨਰਮ ਤੇ ਠੰਡੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਹੈ। ਆਪਾਂ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾ ਹੈ, ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਚੁੰਨੀ ਚੜਾ ਕੇ ਲੈ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਪੂਰਾ ਭਰੋਸਾ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਝੱਟ ਤਿਆਰੀ ਖਿੱਚ ਲਈ ਤੇ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਹੀ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਨੂੰ ਚੁੰਨੀ ਚੜਾ ਕੇ ਲੈ ਆਏ। ਪਿੰਡ ਆ ਕੇ ਬਾਕੀ ਸਾਰੇ ਕਾਰ -ਵਿਹਾਰ ਕੀਤੇ। ਸ਼੍ਰੀ ਅਖੰਡ ਪਾਠ ਦੇ ਭੋਗ ਪਾ ਕੇ ਮਹਾਰਾਜ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਅਦਾ ਕੀਤਾ। ਮਠਿਆਈਆਂ ਬਣਾਈਆਂ ਤੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਸਭਨਾਂ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕੀਤੀ। ਲੋਕੀਂ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਨੂੰ ਦੇਖ਼ ਕੇ  ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਏ ਸੀ ਕਿ ਏਹੋ ਜਿਹੀ ਮੂਰਤ ਵਰਗੀ ਕੁੜੀ ਇਹ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ ਕਿੱਥੋਂ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲੈ ਆਏ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੂਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੱਢੀ। ਚਲੋ ਭਾਈ ਰੋਟੀ ਪੱਕਦੀ ਹੋ ਗਈ ਵਿਚਾਰੇ ਦੀ। ਪਰ ਜਮਾਂ ਈ ਟੀਸੀ ਦਾ ਬੇਰ ਤੋੜ ਲਿਆਇਆ ਚੁੱਪ-ਚੁਪੀਤੇ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਤੇ ਮਿਲਕੇ ਬਾਗੋ-ਬਾਗ ਹੋਇਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ਼ ਜਿਹੋ ਜਿਹੇ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਉਹ ਭਾਲਦਾ ਸੀ, ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਚਾਰ ਰੱਤੀਆਂ ਵਧ ਕੇ ਸੀ।
               ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਨੇ ਤਾਂ ਆਉਂਦੀ ਨੇ ਹੀ ਘਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਸਾਂਭ ਲਿਆ। ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜਨਾਨੀ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਤੋਂ ਸੱਖਣਾ ਬੇਰੌਣਕਾ ਜਿਹਾ ਘਰ ਉਸਨੇ ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਚਮਕਾ -ਸੁਆਰ ਕੇ ਹੱਟੜੀ ਵਰਗਾ ਵਰਗਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਘਰ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤਰਤੀਬਵਾਰ ਟਿਕਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸੀ। ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਵੀ ਪੂਰਾ ਟਾਈਮ ਨਾਲ ਤੇ ਸੋਹਣਾ ਤੇ ਸਾਫ ਸੁਥਰਾ ਬਣਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਦਿਆ ਕੌਰ ਤੇ ਬਚਨ ਸਿੰਘ ਵੀ ਕਈ ਦਿਨ ਉਥੇ ਹੀ ਰਹੇ ਤਾਂ ਜੋ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਪੂਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਨਾਲ਼ ਕੰਮ ਕਾਜ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਵੇ। ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਬੜੀ ਸੁਚੱਜੀ ਕੁੜੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਕੰਮ ਨੂੰ ਵੀ ਹੱਥ ਪਾਉਂਦੀ ਤਾਂ ਬੜੀ ਸੁਹਜਤਾ ਨਾਲ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜਦੀ। ਕਿਤੇ ਨਿਰਾ ਪੁਰਾ ਕੰਮ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ ਬਲਕਿ ਸਾਰਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਬੜੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਬੋਲਦੀ ਚਾਲਦੀ ਸੀ। ਘਰੇ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਬੜੇ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਬਿਠਾਉਂਦੀ ਤੇ ਚਾਹ ਦੁੱਧ ਪਿਆਏ ਬਗੈਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਵਸ ਗਈ ਸੀ । ਸਾਰੇ ਏਸ ਗੱਲੋਂ ਹੈਰਾਨ ਸਨ ਕਿ ਇੰਨੇ ਦਿਮਾਗ ਵਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀ ਇਹਨਾਂ ਲਈ ਹੀ ਰੱਬ ਨੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਡਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹਦੀ ਬੋਲ-ਚਾਲ ਤੇ ਰਹਿਣ-ਸਹਿਣ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਚਾਅ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਵੇ। ਰੱਬ ਨੇ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਉਹਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਜਿਵੇਂ ਰੌਣਕ ਜਿਹੀ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਸ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜਨ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਨੂੰ ਰੂਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਘਰ ਇਸਤਰਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਵੇ ਚਿਰਾਂ ਤੋਂ ਸਜਿਆ ਸੰਵਰਿਆ ਘਰ ਹੋਵੇ। ਹਰ ਇੱਕ ਚੀਜ਼ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਸਜਾ ਕੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਸਾਫ ਸੁਥਰੀਆਂ  ਟਿਕਾਣੇ ਸਿਰ ਸਜਾ ਕੇ ਰੱਖੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਇੱਕ ਵੀਰਾਨੇ ਘਰ 'ਚ ਜਿਵੇਂ ਜਾਨ ਪੈ ਗਈ ਸੀ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਦੇ ਭੂਆ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦਾ ਤੇ ਕਦੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਅਦਾ ਕਰਦਾ। ਜੇ ਅੱਜ ਉਸਦਾ ਪਿਓ ਜਿਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਤਾਂ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਤਾਂ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਦੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰਦਾ ਨਾ ਥੱਕਦਾ। ਅੱਜ ਉਹਨੇ ਦੇਖ ਲੈਣਾ ਸੀ ਕਿ ਪੰਜੇ ਉਂਗਲ਼ਾਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਕਿੱਥੇ ਮੇਰੀ ਭਰਜਾਈ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ। ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਜ਼ਮੀਨ ਅਸਮਾਨ ਦਾ ਫਰਕ ਸੀ। ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਤਾਂ ਜੋ ਵੀ ਬੋਲ ਮੂੰਹੋਂ ਕੱਢਦੀ ,ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕੇ ਕੱਢਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਵਜ਼ਨਦਾਰ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਬਈ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਕੀ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਹੈ।
                              ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਦੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਕਿੰਨੀ ਸਿਆਣੀ ਸੁਚੱਜੀ ਕੁੜੀ ਹੈ। ਅਕਲ ਤੇ ਸ਼ਕਲ ਤੋਂ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਉਚੇ ਖਾਨਦਾਨ ਦੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਕਿ ਚੁੰਨੀ ਚੜਾ ਕੇ ਕਿਉਂ ਤੋਰ ਦਿੱਤੀ ਅਗਲਿਆਂ ਨੇ। ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਵਿਚਾਰੀ ਦੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਜੋ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਚੰਦ ਸੂਰਜ ਦੋਵੇਂ ਛੁਪ ਜਾਣ ,ਉਹ ਨਿਆਣੇ ਸਿਆਣੇ ਤੇ ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਵਾਲੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰਦੇ ਅਸਲੋਂ ਸਮਝਦਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਤੇ ਦਿਆ ਸਿੰਘ ਵੀ ਰੱਜੀ-ਪੁੱਜੀ ਨੀਯਤ ਵਾਲੇ ਲੰਮੀ ਵਿਚਾਰ ਦੇ ਬੰਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਖਾਨਦਾਨੀ ਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਕੁੜੀ ਦੇਖਕੇ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੀਤਾ ਹੋਣਾ। ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ ,ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅੱਜ ਹੀ ਰੋਟੀ ਪਕਾਉਣ ਵਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਵਿਆਹ ਧਰ ਕੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਕੌਣ ਉਡੀਕ ਕਰਦਾ? ਕੁੜੀ ਵੀ ਭੂਆ ਦੀ ਨੂੰਹ ਦੀ ਭੈਣ ਹੀ ਹੈ। ਕਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਅਨੋਭੜ ਥਾਂ ਤੋਂ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਕੇ ਚੁੰਨੀ ਚੜਾ ਕੇ ਲੈ ਆਏ। ਨਾਲੇ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਤਾਂ ਰੱਬ ਨੇ ਹੀ ਘਰੇ ਬਥੇਰਾ ਕੁਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਆ। ਨਾਲੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਸਿਆਣੀ ਤੇ ਸੁਹਣੀ ਕੁੜੀ ਕਿਹੜਾ ਕਿਤੇ ਧਰੀ ਪਈ ਐ। ਇਸ ਨੂੰ ਕੌਣ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ? ਸਾਰੇ ਆਪਣੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਕਮੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਵੀ ਪੂਰਾ ਸਿਆਣਾ ਤੇ ਸਮਝਦਾਰ ਸੀ। ਰੱਬ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀ ਸੂਝ ਵਾਲੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੀ ਜਿਵੇਂ ਚੁਣ ਕੇ ਜੋੜੀ ਬਣਾਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਾਦਗੀ ਨਾਲ ਕੀਤੀ। ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਹੁਣ ਘਰ ਦਾ ਕੋਈ ਫਿਕਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਖਿੜੇ ਮੱਥੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜੇ ਕੋਈ ਪ੍ਰਾਹੁਣਾ ਘਰੇ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਚਾਅ ਚੜ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਚਾਹ-ਪਾਣੀ ਪੀਤੇ ਬਗੈਰ ਨਾ ਜਾਣ ਦਿੰਦੀ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਤਾਂ ਮੰਗਲ ਸਿੰਘ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਐਨੀ ਸਿਆਣਪ ਸ਼ਿਆਮ ਕੌਰ ਵਿੱਚ ਆਈ ਕਿੱਥੋਂ ਹੈ? ਬਈ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਭੁੱਲ-ਚੁੱਕ ਕੇ ਕੋਈ ਗ਼ਲਤੀ ਕਰ ਲਵੇ। ਹੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ! ਏਨੀ ਚੰਗੀ ਕਿਸਮਤ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਡਰ ਹੈ ਕਿਤੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇ। ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਪਿਆਰ-ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਇਹ ਬਗੀਚਾ ਖਿੜਿਆ ਰਹੇ। ਸਾਡੀ ਜੋੜੀ ਇਵੇਂ ਬਣਾਈ ਰੱਖੀਂ ਰੱਬਾ !

ਚੱਲਦਾ...........